geçmişe duyulan özlem

derinden derinden kemirmeye başlar bu illet. sonra bir bakmışsın gelecekten beklentin kalmamış. ne yaparsan yap geçmişindeki o huzuru bulamıyorsun. sevdiklerinin bir çoğu artık sadece geçmişinde kalmış. gelecek onları geri getirmeyecek. yaşanılan hiçbir şey tekrar yaşanmayacak. bazı yüzleri, bazı sesleri hatırlamak zamanla daha çok çaba gerektirecek. bir meleğin kokusuna hasret kalacaksın. bazen de bir çınarın gölgesine... ve çoğu zaman sahte mutluluklar yaşayıp, uçucu anılar biriktireceksin. hep arkana bakacaksın. her baktığında geride bıraktıkların daha uzağında kalmaya başlayacak. bekleyeceksin, gelemeyecekler. onlar gelemeyecekse o zaman en iyisi geçmiştir. ''beni geçmişime gömün!'' diye haykıracak gözlerin ama görmeyecekler, duymayacaklar. yaşayacaksın gözün arkada...

Böyle olmaması için geleceğe umut beslemekte yarar var

şuan burasının geçmiş olduğunu varsayın. o zaman düzelir.

geleceğin bir boka benzemediğinden emin olduğun içindir bu. zira hayat kopyanın kopyasının kopyası en nihayetinde. (bkz: fight club) insan bu yüzden özlem duyar geçmişe. açıkçası ben duymuyorum. daha dinç ve daha genç bedenimi tabi ki isterdim ama aklımı istemezdim.

(bkz: wes)

bazen bunu öyle çok yapıyorum ki, bugünümü yaşamayı kaçırıyormuşum gibi geliyor. sanki bütün güzel şeyler, o güzel insanlar, güzelim şarkılar, hepsi ama hepsi geçmişte kalmış gibi. daha da garip olansa hiç yaşamadığım geçmişi bile özlüyor oluşum bazı zamanlar

canın yanar buram buram. konuşamazsın, açıklayamazsın. kendinle kavga etmekten başka bir bok yapamazsın. yakarsın bir sigara, gözlerin nemli. sigarayla beraber yanarsın geçmişteki güzel günlere ve bir daha gelmeyeceğini bilerek.

küfür ederken bile "skicem gelmişini geleceğini" diyorum. en azından demeye gayret gösteriyorum. öyle bir özlem bizimki de.

benim çocukluğum çok güzeldi. o günleri çok özlüyorum. umarım güzel günler bakiyemi o zaman bitirmemişimdir.

bir daha çocuk olsam çocuk olsam bir daha ekmek elden,su gölden ne borçlu,ne işsizim büyürsem şerefsizim..

öncelikle maksadım size takım anlatmak değil geçmişin izleridir. başkanlık seçimini kaybeden ve maçları izlerken kanser olmamıza neden olan, yüzümüzü güldürmeyen bir başkan gelip geçti. ama ne hissediyorum biliyor musunuz arkadaşlar; ne kadar yüzümüzü güldürmesede, mutlu olduğumuz anlarda oldu nadir olarak. ne olursa olsun geçmişime asla ihanet edemiyorum, iyi ya da kötü olması önemli değil unutamıyorum. dursun özbekin o salondan çıkmasına, bir başkan döneminin sonu gelmesine üzüldüm arkadaşlar. önemli olan mutlu veya mutsuz olmamız değil geçmişime iyi ya da kötü iz bırakmış kişinin oradan ayrılması içime oturdu. i̇lerde bir gün bu günleri yaşadığımızda sayarken böyle bir başkanımız vardı diyeceğim. ve ben ufak detayına kadar hiçbirşeyi unutmam. ama bugüne kadarda hiçbir zaman keşke demedim. geçmişini unutan, geleceğini yaşarken bir gün geçmişini aramak zorunda kalıyor arkadaşlar. bir dursun özbeğin o çıkışına alınıp 7 yaşında sokaklarda oynadığım tasoya, futbolcu olacağım hayaliyle dizimi kırışıma, 3 yaşında vapurda hayatımda deliler gibi istediğim tek oyuncağa, aşık oluşuma kadar hepsini hatırlıyorum. kimse bu kadar hatırlayacak kadar tutkulu ve sadık olmasın hayatına. kişilere ve yaşanılan güzel günlere... güzel ama insanı çırpındıran bir durum...

bitmiyor

yıllanmış bir şarabın tadına bakmak gibidir. nasıl o şarabı fazla içerseniz sarhoşluğun hüznüne kapılırsanız geçmişi de fazla sorguladığınızda sizi aynı akibet bekliyor olacaktır. kocaman bir baş ağrısı ve yanaklarınızda kurumuş gözyaşlarıyla bugüne uyanırsınız.

özlüyorum abi ya. akşam ezanına kadar sokakta koşturmalarımızı özlüyorum. acıkınca anneme bağırıp bana ekmek arası yapsana demeyi özlüyorum. ciğerlerim acıyana kadar koşmayı. mahallede kirlenmeyi özlüyorum. ayaklarımızı kapıda yıkamadan eve almazdı mesela annem bizi. çocuktuk güzeldi hayat. şimdi nasıl para kazanacağım nasıl bir geleceğim olacak ilişkim nereye gidiyor. hayat telaşesinden içindeki çocuğu unutuyor ve geçmişi özlüyor insan

üzücüdür. eğer geçmişiniz güzelse o günleri bir daha yaşamayacağınız için üzülürsünüz, kötüyse o zor günleri ve sıkıntıları hatırlar ona üzülürsünüz. i̇nsan genelde şimdiki zamanı kötü olunca ve yarından ümidi kesince geçmişi yad eder zaten.

daha 20li yaşların başında bu denli özlüyorsam geçmişi, ileriyi düşünemiyorum :(

ne kadar kötü olsa da sevdiklerim yanımda olduğu için özlüyorum. yine kötü olsa da sevdiğim herkes başucumda dursa keşke.

geçmiş hep peşimizden koşan zayıf tazı hiç kaçamadık ki kaçamayanlar hep taşır yası demiş adem oslu.

en güzel günleriydi onlar ama geri geliceklermiş gibi değil..

çok yalnızım ben burada, herkes dağıldı gitti ben burada yalnız başıma kaldım. ben bu zamana ait değilim ben bu zamanı da istemiyorum, bu dünyayı da istemiyorum. ben arkadaşlarımı istiyorum, yine eskisi gibi olsun istiyorum. ben eskiyi çok özlüyorum dede!

benim geçmişe duyduğum özlem artık korkunç boyutlarda, 20’li yaşlarımı öyle özledim ki, o yılları anımsatacak ne olursa olsun anormal derece hüzünlendiriyor beni. içimde ukde kalan bir şey yok, “keşke” dediğim bir şey yok. dolu dolu yaşadım, iliklerime kadar hissettim her anımı, her yaşımı. doğrularımla yanlışlarımla hayatın hakkını verdim, son birkaç yıla kadar. yine de hep bi’ yarım kalmışlık, hep bi’ özlem var geçmişime. tamam biliyorum siz de özlüyorsunuz eskiyi ve eskiye dair her şeyi ama benim durumum gerçekten farklı. tedavi edilmesi gereken boyutlarda geçmişte kaldım ben.

Geçmişe duyulan özlem yoktur yaşadığımız an o zamanlar hayal ettiğimiz gibi değildir.

Çok uzak bir geçmişe değil benimkisi... Geçen ağustos’a dönsem kafi. Ağustos başında babamla doğum günüme yönelik konuşmalar yapardık. O zamanlar yasaklar daha fazlaydı, acaba kutlayabilecek miyiz diye kendimize sorardık. Bu arada 23 yaşındayım doğum günlerimi hep ailem ile kutladım. Kutlama derken öyle aman aman bir şey değil bir pasta iki mum bitti gitti. 18 Ağustosta babamı ansızın hastaneye yatırdık. Ondan 2 gün sonra ben hastaneye yattım. 25 ağustos doğum günüm ve doğum günümden 2 gün sonra babamı kaybettim. Ne doğum günü kutladım ne de o günleri aklımdan çıkarabildim. Son olarak sanırım bir daha hiç doğum günü kutlamayacağım.

Umutsuz vaka